“Rođen sam u jugo familiji 18.01.1957. godine, kao treće i najmlađe dijete mojih roditelja, od majke Milje (1933), Srpkinje, rođena Jaguzović, selo Magaljdovo, opština Mrkonjić Grad i od oca Milana Testena (1927), Slovenac, rođen u Begunju, opština Radovljica (Gorenjska).

Njih dvoje su se upoznali u Jesenicama 1951. godine gdje je moja mati bila u domu za siročad iz 2. Svjetskog rata, a otac mlad podoficir i komunista. Upoznali se i zavoljeli, uzeli se 1953. godine, dobili kćer, Dušku, moju sestru i sa njom, krajem 1953. godine stigli u Banjaluku, gdje i danas živimo moja sestra, brat i ja.

Nažalost, roditelji su nam pomrli, mama 1995. godine, a otac 2008. godine. Boris, moj brat, rodio se 1955. godine, a ja, 2 godine kasnije, obojica u dječijoj bolnici, Zdrave Korde 1 u Banjaluci. Tu, u gradu na Vrbasu, proveo sam veoma srećno i bezbrižno djetinjstvo, zajedno sa mojom porodicom.

Osnovnu školu “Braća Pavlić” sam završio nakon zemljotresa 1969. godine u Banjaluci, a 1971. godine nakon osnovne, završavam i srednju trgovačku, a potom i višu ekonomsku školu. Sve u Banjaluci. Otac je cijeli svoj radni vjek proveo u JNA kao starješina u činu zastavnika 1. klase. Odlazi u penziju 1983. godine. Majka je svoj radni vijek provela u Centru za medicinsku rehabilitaciju “Dr Miroslav Zotović” u Trapistima, kao medicinska sestra na dječijem odjelu. Otišla je prerano, u 62. godini od sećerne bolesti i otkazanih bubrega. Bog da joj dušu prosti.

Kao dijete, stanovao sam jedno vrijeme u Kočićevoj, pa u Trapistima, u zgradi Trgovačke škole, koja se sada nalazi u krugu Banjalučke pivare. Sa mojih 5 godina dolazimo u žuti neboder, na Bulevar revolucije broj 6 i tu provodim divnih 16 godina moga odrastanja i adolescencije. Na odsluženje vojnog roka odlazim 1977. godine i to kao primjeran omladinac, u Bileću, u SROP, školu rezervnih oficira, koju sam završio sa vrlo dobrim uspjehom u 54. klasi iste godine.

Po povratku iz JNA, brzo se zapošljavam u HURO “Kontinental” i to kao recepcioner u hotelu Palas u Banjaluci, da bi onda bio prebačen u motel “International” u Budžaku, na ulazu u Banjaluku iz pravca Prijedora i Gradiške, gdje sve ukupno ostajem do proljeća 1981. godine. Moram reći da su to moje srećne godine, kada sam stanovao kod roditelja i uživao svoje mlade godine, punim plućima, nezaboravno i neponovljivo.

Zbog neslaganja sa OOSK odlazim u proljeće 1981. godine na privremeni rad u Švajcarsku gdje sam proveo lijepih 35 godina i postao otac dvoje djece, sina (1983) i kćeri (1994). Potpuno sam ostvaren i srećan čovjek, koji se dokazao kao dobar učenik, dobar vojnik, dobar radnik u Jugoslaviji i u Švajcarskoj, veoma srećan otac i suprug Branke Majetić, koja je te davne godine bila glavni razlog što sam otišao vani i spasio se muke građanskog rata 90ih godina. Ove godine slavimo 40 godina zajedničkog života, veoma srećni i zaljubljeni još uvijek, kao u mlade dane našeg zabavljanja. Sve u svemu, znam često da kažem – “Ako ima Boga, HVALA MU na ovoliko sreće, što mi je podario u mom životu”.

Skoro su 4 godine da sam se vratio u svoj rodni grad na Vrbasu, sada već u ranoj penziji koja je po švajcarskom zakonu moguća i sa 63 godine. Kupio sam u centru grada divan i veliki stan u ulici Jovana Dučića, pored svoje stare Osnovne škole “Ivo Andrić”. Uživam penzionerske dane i zbog korone, venem za svojom velikom djecom, koja su ostala u Švajcarskoj. Tamo su rođeni i odrasli, školu završili i oboje rade posao koji vole i brinu svoje brige svakodnevne.

Od 2017. godine sam član u RKUD “Pelagić” u Banjaluci, a od 2018. godine sam član KUD “Čajavec” i planinarskog društva “Manjača” iz Banjaluke.”